Komunikat Ministerstwa Zdrowia w sprawie regulacji płac w ochronie zdrowia

W minionym tygodniu Rada Ministrów przyjęła przedłożony przez ministra zdrowia projekt ustawy o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Najistotniejszą zmianą jest rozszerzenie zakresu podmiotowego ustawy z 8 czerwca 2017 r. o pracowników działalności podstawowej innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, którzy wprawdzie nie mają uprawnień do samodzielnego udzielania świadczeń zdrowotnych, ale – pracując w zakładzie leczniczym – bezpośrednio wspierają ich udzielanie. Nowelizacja wprowadza prawnie gwarantowany próg najniższej płacy zasadniczej dla niemedycznych pracowników działalności podstawowej (np. dyspozytorów medycznych, opiekunów medycznych, sanitariuszy  szpitalnych, sekretarek medycznych). Jej celem jest zniwelowanie dysproporcji między wynagrodzeniem pracowników medycznych (np. lekarzy, pielęgniarek) a pracowników działalności podstawowej, których praca jest również związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych (np. dyspozytorów medycznych, opiekunów medycznych, sanitariuszy  szpitalnych, sekretarek medycznych).

W nowelizacji zaproponowano przypisanie wskazanym pracownikom działalności podstawowej współczynnika pracy w wysokości 0,53. Jest to liczba, przez którą zostanie pomnożone przeciętne miesięczne wynagrodzenie w gospodarce narodowej z roku poprzedniego w celu obliczenia najniższego dopuszczalnego prawem poziomu wynagrodzenia zasadniczego tej grupy pracowników. Najniższe wynagrodzenie zasadnicze dla tej grupy zawodowej od końca 2021 r. nie będzie mogło być niższe niż 2664 zł brutto, przy czym tryb dochodzenia do tego poziomu wynagrodzenia zasadniczego będzie identyczny jak w przypadku pozostałych pracowników objętych zakresem ustawy. Z tego względu, że są to wynagrodzenia zasadnicze – i dopiero od nich będą liczone dodatki do pensji – rozwiązanie to jest korzystniejsze niż powszechne przepisy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (źródło: www.mz.gov.pl).

Komentarz – dr Przemysław Bury

Powyższa nowelizacja ustawy nie wskazuje wprost źródeł sfinansowania określonych przez Ministra Zdrowia podwyżek płac. Jest to zatem kolejny akt prawny nakładający na kierowników podmiotów leczniczych zobowiązania, których realizacja z całą pewnością pogorszy i tak niestabilną już sytuację ekonomiczną szpitali, tym samym przyczyniając się do jeszcze większego zadłużania się jednostek. Szpitale publiczne – tworzące „sieć szpitali” – w głównej mierze finansowane są ze środków tzw. ryczałtu określanego w półrocznych okresach rozliczeniowych. Obowiązujący algorytm (wzór) stanowiący dla NFZ podstawę do naliczenia kwoty dla konkretnego podmiotu nie zawiera składowych ujmujących wzrost wynagrodzeń dla pracowników, o których mowa w nowelizacji ustawy. W efekcie kwota ryczałtu na kolejny okres (tj. od 1 lipca br.) nie zostanie powiększona o środki niezbędne do podwyższenia płac pracowników. Konieczność zwiększenia przez ZOZ wydatków przy jednoczesnym braku adekwatnego wzrostu przychodów (ze strony płatnika) z całą pewnością nie spowoduje poprawy ogólnej sytuacji bilansowej Szpitala.